Psychoterapia w Krakowie | psychoterapia psychodynamiczna | Pomoc w kryzysie | Pomoc psychologiczna | Kraków
Jesteś tutaj » Komu pomagam? Jak pomagam?

"Nabierasz odwagi, siły i pewności siebie dzięki tym doświadczeniom, kiedy zatrzymałaś się, by spojrzeć strachowi w oczy. Możesz sobie powiedzieć: 'Przeżyłam ten horror. Poradzę sobie z tym, co przyniesie życie'. Musisz robić to, co wydaje się niemożliwe". - E. Roosevelt

Siłą sprawczą przemian jest w terapii nie intelektualny wgląd, nie interpretacja, nie katharsis, lecz głęboki, autentyczny kontakt między dwojgiem ludzi. (…)  Wiem, że stale doświadczam tych uczuć [miłości, współczucia – I.K.] przy pracy, i robię wszystko, co w mojej mocy, żeby pomóc pacjentom w wyzwoleniu ich własnej miłości i współczucia wobec innych. Gdybym dla jakiegoś pacjenta nie miał miłości i współczucia, to wątpliwe, bym mógł mu wiele pomóc.

Irvin D. Yalom, 2018

Pracuję w nurcie psychodynamicznym, korzystając z dorobku podejścia humanistycznegopoznawczo-behawioralnego. Dodatkowo, w związku z rozwojem nowych podejść w terapii opartych na emocjach oraz na ciele (podejście bottom-up) pracuję z traumą metodami Somatic Experiencing®, EMDR, Brainspotting i NARM . W zależności od potrzeby pracuję krótkoterminowo lub długoterminowo. 

W swojej pracy dbam o to, aby dostosować metody i techniki pracy do Osoby, problemu z którym przychodzi Klient/Pacjent oraz celów, które zostaną wspólnie uzgodnione na początku współpracy. 

We współpracy ze mną możesz liczyć na moją życzliwość, akceptację, zrozumienie, uważność, szacunek i wsparcie. Jest to szczególnie ważne, gdy dotykamy delikatnego obszaru psychiki – tego, co sprawia ból i jest trudne. Bliższa mi jest postawa aktywna niż „nadmiar” milczenia. Ponieważ ważne jest dla mnie zamknięcie pomocy w rozsądnych ramach czasowych – dążę do usamodzielnienia Klienta/Pacjenta. Mając na względzie maksymalizację efektywności mojej pracy psychologicznej i psychoterapeutycznej, ważne jest dla mnie stałe poszerzanie swoich kompetencji. 

Niektóre doznania płynące z ciała, których doświadczamy trudno ująć w słowa i nazwać. Niekiedy też ciężko się nam rozeznać, czy to co się z nami dzieje to już – przykładowo – wahania nastroju czy jeszcze nie. Zwyczajnie też niekiedy po prostu trudno nam zwrócić się o pomoc, chociaż bardzo jej potrzebujemy.

Gdy wielokrotnie słyszeliśmy – że mamy sobie radzić czy wytrzymywać, że nic takiego złego się nie dzieje, że tylko słabi proszą o pomoc, że wydziwiamy albo szukamy dziury w całym, że jeszcze nie jest tak źle…

To ciężko będzie nam poczuć, że już zbyt długo próbujemy sobie radzić samotnie, że już zbyt długo pozwalamy sobie na cierpienie.

Gdy nasze potrzeby przez wiele lat były ignorowane (lub wręcz stawały się źródłem dodatkowego cierpienia) możemy mieć poczucie, że na pomoc nie zasługujemy. Albo, że Inni cierpią bardziej i im ta pomoc jest bardziej potrzebna, bo nasze doświadczenia to tak naprawdę „nic takiego” – nic takiego się nie działo, tak źle nie było i nie jest, jakoś sobie przecież radzimy.

Może być zatem tak, że chociaż z jednej strony będziemy czuli, że potrzebujemy pomocy (nasilone cierpienie i kolejne sprawy czy relacje, które się nie udają, nie wychodzą) to z drugiej strony będziemy się tego zwrócenia o pomoc bardzo obawiali – a co jeśli znowu nikt mi nie pomoże?, a co jeśli ktoś uzna, że nic takiego się nie dzieje?

Pamiętaj, jesteś ważny!
Pamiętaj jesteś ważna!

Każde cierpienie, które jest w nadmiarze (nie pozwala na radość z życia, budowanie satysfakcjonujących relacji, samorealizowanie się w życiu zawodowym, osobistym czy rodzinnym) wymaga wsparcia i pomocy. Czasami kogoś z zewnątrz. 

Zapraszam, gdy odczuwasz: 

  • Masz poczucie, że Coś się z Tobą dzieje, ale nie wiesz Co i zastanawiają się, czy w ogóle potrzebują pomocy
  • stanów obniżonego nastroju czy też wahań nastroju bez wyraźnej przyczyny
  • dużej nienawiści do siebie, która chwilami jest tak duża, że mają myśli rezygnacyjne
  • trudności w odnalezieniu siebie, w rozeznaniu – jaki jestem? Kim jestem? Czego potrzebuję?
  • niskiego poczucia własnej wartości, które sprawia, że ciężko o siebie zadbać w relacjach z innymi i w życiu zawodowym
  • cierpienia w wyniku rozpadu kolejnych związków i relacji
  • trudności w relacjach z najbliższymi (rodzice, rodzeństwo, przyjaciele, partner, dzieci)
  • poczucia bycia dziwnym, innym, gorszym, niepasującym
  • kryzysu zawodowego (trudności w pracy w relacjach ze współpracownikami czy szefostwem, utrata pracy, częste zmiany pracy)
  • kryzysu osobistego (utrata kogoś bliskiego, zajście w ciąże, urodzenie dziecka)
  • lęku przed porzuceniem czy odrzuceniem ze strony innych
  • w przeszłości wielu traum czy nadużyć
  • przemocy albo chcących się dowiedzieć, czy obecnie jej doświadczają czy też im się „tylko wydaje”
  • silnego napięcia, niepokoju, z którym trudno sobie już radzić
  • poczucia braku sensu, celu w życiu
  • trudności w utrzymaniu się na studiach, w podjęciu decyzji co do własnej przyszłości, szukających siebie
  • dużego wstydu i poczucia winy, które uniemożliwia odczuwanie przyjemnych uczuć
  • silnej potrzeby radzenia sobie z emocjami poprzez akty autoagresji (nadużywanie alkoholu, samookaleczanie, zaniedbanie w obszarze zdrowia fizycznego, testowanie wytrzymałości swojego organizmu np. poprzez angażowanie się w wysiłek ponad miarę, objadanie się i przechodzenie na dietę, lekceważenie potrzeb organizmu)
  • problemów ze snem, mających koszmary senne
  • lęku przed wzięciem odpowiedzialności i podjęciem decyzji (wahania, nieustające poczucie, że „nie wiem co robić”)
  • silnej i nadmiernej potrzeby bycia z innymi ludźmi i nieumiejętności przebywania z samym sobą
  • poczucia niekompetencji pomimo obiektywnego osiągnięcia wielu sukcesów (ukończenie kilka kierunków studiów, wysokie stanowisko w pracy)
  • trudności w przeżywaniu przykrych emocji (tłumienie emocji, lęk przed ich wyrażeniem, gwałtowne wybuchy gniewu, silne uczucie zazdrości)
  • silnej potrzeby kontroli (najchętniej wszystkiego i wszystkich)
  • objawów ze strony ciała, które nie mają swojego uzasadnienia od strony medycznej (np. kołatanie serca, bóle głowy, bóle brzucha, nudności)

Porada psychologiczna jest to jedno spotkanie, które polega na rozmowie z osobą zgłaszającą się po pomoc.

Jeśli czujesz, że potrzebujesz o coś zapytać, czegoś się dowiedzieć, coś Cię gnębi, a nie wiesz jaka forma pomocy będzie najwłaściwsza dla Ciebie lub dla Twojego bliskiego; lub po prostu potrzebujesz jednorazowo porozmawiać, to ta forma spotkania będzie odpowiednia.

Przykładowo – Twoja starsza już matka od jakiegoś czasu zaczęła być bardziej drażliwa, zapomina o różnych sprawach, mniej o siebie dba i zaczęło Cię to niepokoić, ale nie wiesz do końca co należy zrobić, gdzie się udać. Lekarz internista, z którym rozmawiałeś(aś) mówi, że to po prostu typowe dla ludzi w tym wieku i że nie należy się przejmować – zaleca cierpliwość.

Może być również tak, że Twój syn, który zawsze dobrze się uczył, nagle pogorszył się w ocenach i nie masz pewności, czy to wynik okresu dojrzewania czy czegoś innego.

Porada psychologiczna obejmuje wstępną rozmowę, krótki wywiad dotyczący problemu, obserwację, a także przekazanie informacji o potencjalnym rozumieniu problemu oraz możliwych jego rozwiązaniach. Dodatkowo psycholog może zaproponować jakie dalsze działania należałoby podjąć np. udanie się do odpowiedniej placówki, odpowiedniego specjalisty etc. Spotkanie może pełnić również funkcję wzmocnienia Tego-który-przychodzi w podjęciu przez niego zaplanowanych działań.

Pomoc w kryzysie lub interwencja kryzysowa jest to najczęściej od kilku do kilkunastu spotkań (najczęściej 1-12) odbywających się z różną częstotliwością, których celem jest natychmiastowa pomoc w sytuacji kryzysowej poprzez redukcję napięcia emocjonalnego (silny lęk, poczucie zagrożenia, napięcie). 

Kryzys jest przeżywaniem danej sytuacji jako przytłaczającej, nie do zniesienia, której nie sposób rozwiązać, z którą nie sposób sobie poradzić. Jest to moment, w którym wszelkie nasze wcześniejsze sposoby radzenia sobie zawodzą.

Przykładem może tutaj być każda nowa sytuacja lub zdarzenie losowe (np. śmierć osoby bliskiej), kiedy czujemy, że Świat się zawalił, zdrada, przemoc, zwolnienie z pracy, urodzenie dziecka, wypadek czy pogorszenie zdrowia somatycznego (np. diagnoza choroby przewlekłej).

Interwencja kryzysowa obejmuje wstępny wywiad skupiający się na wydarzeniu krytycznym (kontekst Tu i Teraz), zdefiniowanie problemu, ocenę natężenia kryzysu i funkcjonowania Klienta, ocenę bezpieczeństwa osoby zgłaszającej się po pomoc, wspieranie, rozważanie różnych możliwych ścieżek postępowania, ułożenie planu i uzyskanie zobowiązania Klienta do działania. Rezultatem interwencji kryzysowej powinno być przywrócenie stanu równowagi i poziomu funkcjonowania osoby do stanu poprzedzającego wystąpienie sytuacji kryzysowej.

Konsultacje psychologiczne lub/i psychoterapeutyczne jest to najczęściej kilka spotkań (ok. 3-4), których celem jest wstępne rozpoznanie trudności (diagnoza problemu) osoby zgłaszającej się po pomoc, a także zaproponowanie najlepszej formy pomocy. Najczęściej poprzedza decyzję o podjęciu psychoterapii.

Pierwsza konsultacja obejmuje wstępną rozmowę dotyczącą tego z jakim problemem czy trudnościami zgłasza się Klient/Pacjent. Na kolejnych spotkaniach najczęściej przeprowadzany jest wywiad – wstępnie określa się źródła cierpienia, sytuację życiową oraz funkcjonowanie w relacjach społecznych i w różnych obszarach życia. Końcowym rezultatem konsultacji jest wspólne określenie przez Klienta/Pacjenta i Psychologa/Psychoterapeutę obszaru do zmian. I, jeśli jest taka potrzeba urealnienie go poprzez wskazanie jaka zmiana jest możliwa i osiągalna w danych okolicznościach. Przykładowo  nie mamy wpływu na postawę naszych rodziców, więc ich zmienić nie możemy, ale mamy wpływ na to jak na ich zachowanie reagujemy. Na zakończenie proponuje się najlepszą i najbardziej adekwatną formę pomocy dla realizacji określonych celów.

Może również zdarzyć się tak, że w trakcie spotkań Pacjent zostanie skierowany na konsultacje do innego specjalisty (np. psychiatry, neurologa, internisty, endokrynologa celem wykonania badań lekarskich (np. badania krwi, badania hormonalne), co pomaga wykluczyć ewentualne inne – biologiczne źródło odczuwanego przez Klienta/Pacjenta cierpienia.

Jeśli konsultacje są wstępem do podjęcia psychoterapii, to jest to czas, w którym osoba zgłaszająca się po pomoc może poczuć, sprawdzić, czy chce współpracować z danym psychoterapeutą. Warto tutaj odpowiedzieć sobie na kilka pytań: czy dobrze czuję się z tą osobą w gabinecie? Czy czuję do niej na tyle zaufania, że będę potrafił(a) z nią otwarcie i szczerze rozmawiać o swoim cierpieniu? Czy jej sposób rozmowy ze mną sprawia, że czuje się komfortowo i bezpiecznie? Podsumowując – czy jest to osoba, z którą mam ochotę spotykać się w gabinecie przez pewien czas i opowiadać jej o swoim życiu, ufając że może mi pomóc?

W trosce o dobro Klienta/Pacjenta psychoterapeuta ocenia tutaj swoje kompetencje i możliwości: czy jest w stanie pomóc danej osobie? Czy taka forma psychoterapii, którą oferuje będzie na ten moment dla niego odpowiednia? Jeśli odpowiedź na powyższe pytania jest przecząca to tutaj psychoterapeuta zaproponuje skorzystanie z pomocy innego specjalisty lub zasugeruje inne działania. Przykładowo, może być tak, że po pomoc zgłasza się osoba, która jest czynnie uzależniona od alkoholu i wówczas psychoterapeuta jest zobowiązany przekierować Pacjenta/Klienta do terapeuty lub Ośrodka uzależnień, ponieważ czynne uzależnienie najczęściej wyklucza możliwość uczestniczenia w procesie psychoterapii.  

Jeżeli Klient/Pacjent czuje, że ma ochotę dalej współpracować z psychoterapeutą, a psychoterapeuta ma poczucie, że forma psychoterapii, którą oferuje, może być pomocna, dochodzi do zawarcia kontraktu psychoterapeutycznego. Tutaj wspólnie ustala się cel/cele psychoterapii, częstotliwość spotkań (najczęściej od 1 do 2 razy w tygodniu), wstępną długość procesu psychoterapeutycznego, kwestie formalne (honorarium, zasady odwoływania sesji, kontaktu poza sesjami etc.). Jest to czas, kiedy można dopytać o różne sprawy psychoterapeutę, a psychoterapeuta zapoznaje Klienta/Pacjenta z procesem psychoterapeutycznym (z metodą, zakresem oddziaływań).

Psychoterapia jest formą leczenia o udowodnionej skuteczności (potwierdzone przez American Psychological Association, APA), polegającą na planowanych oddziaływaniach psychologicznych wobec Klienta/Pacjenta, które mają na celu jego powrót do zdrowia psychicznego lub redukcję odczuwanego dyskomfortu/cierpieniaProces psychoterapii (jej kierunek, czas trwania, cele oraz tempo) powinien zawsze uwzględniać Klienta/Pacjenta całościowo – jego funkcjonowanie psychiczne, fizyczne oraz sytuację społeczną.

Szczegółowe cele psychoterapii są formułowane zawsze indywidualnie (dla konkretnej Osoby), ale wspólnie z psychoterapeutą (konieczność ich urealnienia). W trakcie psychoterapii cele mogą ulegać modyfikacjom, w zależności od oczekiwań i możliwości Klienta/Pacjenta. 

Psychoterapia indywidualna odbywa się w trakcie 50-minutowych spotkań psychoterapeuty i Klienta/Pacjenta (zwane sesjami). Odbywają się zazwyczaj 1-2 razy w tygodniu, zgodnie z zasadami kontraktu psychoterapeutycznego, ustalonego z Klientem/Pacjentem przed rozpoczęciem pracy.

Czas trwania psychoterapii zależy od bardzo wielu czynników, ale najczęściej wynosi od kilku miesięcy (psychoterapia krótkoterminowa) do kilku lat (długoterminowa).

W trakcie sesji psychoterapii poprzez szczerą i otwartą rozmowę w nieoceniającej atmosferze z psychoterapeutą oraz w wyniku tworzącej się relacji psychoterapeutycznej, Klient/Pacjent ma możliwość spotkania się ze swoimi myślami i uczuciami. Daje mu to szansę dotarcia do źródeł swoich trudności i znalezienia rozwiązań, które będą dla niego najlepsze (wypracowanie wspólnie z psychoterapeutą konstruktywnych zmian).

Więcej o psychoterapii

Psychoterapia w Krakowie | Pomoc w kryzysie | Pomoc psychologiczna | Kraków | Kontakt
strona główna